Պետությունները պատերազմներում հաղթում են ոչ միայն սեփական բանակի արդիական սպառազինությամբ և զինանձնակազմի մարտական բարձր պատրաստվածությամբ, այլ նախևառաջ առկա ուժերի և միջոցների խելացի և նպատակասլաց կառավարմամբ: Ավելին, կառավարման այդ տարբերակը ենթադրում է և՛ գաղափարի, և՛ բիրտ ուժի, ասել է թե՝ «մտրակի» միասնական դիկտատուրա, որի արդյունքում երկրի պաշտպանությունը դառնում է բոլորի սրբազան պարտականությունը՝ անկախ ունեցվածքից կամ գրաված դիրքից:
Շնորհիվ հենց այդպիսի համակարգված կառավարման, մենք կարողացանք 90-ականների պատերազմում մեր կամքը պարտադրել հակառակորդին:
Հետո պարտվեցինք, որովհետև շեղվեցինք:
Տեսածով ու ապրածով եմ վկայում, հավատացեք, լավ կառավարումն, իրոք որ, զենքերից ամենահզորն է:
Սենոր Հասրաթյան